หน้าแรก 9 เรื่องเล่าจากคริสตจักร 9 คำพยานจากเยาวชนในโครงการพัฒนาผู้นำ ( LDP รุ่น 11) – โปโต้

คำพยานจากเยาวชนในโครงการพัฒนาผู้นำ ( LDP รุ่น 11) – โปโต้

ครุศาสตร์บัณฑิต สาขาวิชาภาษาอังกฤษ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่

คริสตจักรรักมั่นคง

ผู้อุปการะ Mrs.Carol Kennett

เคยเป็นเด็กในโครงการของคริสตจักรผาละปิใต้

 สวัสดีครับ ผมชื่อนายสมชาย พรหมวารีสกุล เกิดวันที่ 20 มีนาคม ค.ศ. 1993 ปัจจุบันอายุ 24 ปี ผมเกิดในครอบครัวเล็ก ๆ ซึ่งเป็นชนเผ่าปกากาญอในเขตอำเภอแม่ลาน้อย จังหวัดแม่ฮ่องสอน พ่อแม่ประกอบอาชีพทำไร่และรับจ้างเป็นหลัก

ชีวิตวัยเด็กของผม

ชีวิตวัยเด็กของผมเป็นชีวิตที่ลำบากอย่างมากเพราะครอบครัวยากจน รองเท้าแทบจะไม่ได้ใส่ เสื้อผ้ามีไม่กี่ชุดและแต่ละชุดก็ชำรุดฉีกขาดสกปรกมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมเกือบจะเสียชีวิตจากการไม่ได้กินอาหารเช้า เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อผมอายุ 7 ขวบ ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ผมต้องตื่นเช้าเพื่อเดินไปโรงเรียนซึ่งอยู่ในอีกหมู่บ้านหนึ่ง เพราะในหมู่บ้านผมไม่มีโรงเรียน ระยะทางจากบ้านผมไปยังโรงเรียนประมาณ 5 กิโลเมตร ใช้เวลาในการเดินประมาณ 1 ชั่วโมงกว่าๆ วันนั้นผมไม่ทันได้กินอาหารเช้า เนื่องจากต้องรีบไปโรงเรียน ผมเดินไปกับเพื่อน ๆ อีกหลายคน เมื่อผมไปถึงโรงเรียนก็รีบไปเข้าแถวหน้าเสาธง เสร็จแล้วก็เข้าห้องเรียนตามปกติ

เวลาประมาณ 10 โมง ผมรู้สึกหิวข้าวอย่างมากและมีอาการวิงเวียนศีรษะ หน้ามืด ไม่มีแรงเลยและเกือบจะเป็นลมหลายรอบ ผมเลยไปหาพี่ชายและขอข้าวที่แม่ห่อและฝากไว้กับคนอื่นที่มาโรงเรียนทีหลัง วันนั้นเป็นอะไรที่อัศจรรย์มาก เพราะปกติแม่จะห่อข้าวให้ผมและพี่ชายแค่ห่อเดียวไว้กินตอนกลางวันแต่วันนี้แม่ห่อให้สองห่อ พี่ชายจึงให้ผมกิน 1 ห่อ (กินข้าวเปล่าไม่มีกับข้าว) จากนั้นผมรู้สึกดีขึ้น รู้สึกมีกำลังขึ้นมาก แล้วผมรอจนถึงตอนเที่ยงผมก็ไปกินอาหารเที่ยงที่โรงอาหาร

ณ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร ผมไม่รู้ว่าการที่ไม่ได้กินอาหารเช้าและยังต้องเดินไกลเป็นชั่วโมงจะทำให้เป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้เมื่อผมกลับไปคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น ถ้าผมไม่กินข้าวที่แม่ห่อมาให้ในวันนั้น ผมอาจเป็นลมและอาจเสียชีวิตก็เป็นไปได้ ผมขอบคุณพระเจ้ามากที่ให้ผมรอดมาได้ ผมเรียนที่นั่นได้สองปีก็ย้ายไปเรียนที่โรงเรียนใหม่ และที่นั่นเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตผมที่ทำให้ผมมีวันนี้ได้

 จุดเปลี่ยนชีวิตครั้งแรก

หลังจากที่ผมเรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 พ่อก็ส่งผมไปเรียนอีกโรงเรียนหนึ่งซึ่งอยู่ไกลจากบ้านมากและผมต้องพักอยู่ที่นั่นด้วย ที่พ่อส่งผมไปเพราะว่ามีผู้จัดการโครงการคอมแพสชั่นไปประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับโรงเรียนและโครงการพัฒนาเด็กของคอมแพสชั่น ตอนนั้นผมอายุ 9 ขวบกำลังจะขึ้นชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 เมื่อผมมาเรียนที่นี่ ผมจึงได้กลายเป็นเด็กในโครงการฯ และมีผู้อุปการะที่คอยสนับสนุน ที่นี่เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของผมครั้งแรกและเป็นที่ที่ทำให้ผมได้รู้จักพระเจ้า ทำให้ผมได้รับการศึกษาที่ดีขึ้น ได้มีเพื่อนใหม่ ๆ และสังคมใหม่ ๆ

ช่วงแรกผมรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว รู้สึกกลัวเพราะต้องอยู่ห่างจากพ่อแม่ ได้กลับบ้านปีละ 1-2 ครั้ง พ่อแม่จะมาเยี่ยมแค่ปีละครั้งเท่านั้นหรือบางปีพ่อแม่แทบจะไม่มาเยี่ยมผมเลย โรงเรียนนี้มีชื่อว่าโรงเรียนบ้านนากลาง ตั้งอยู่ที่อำเภอแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่ มีโครงการพัฒนาเด็กของคอมแพสชั่น คือที่คริสตจักรบ้านนากลาง ตอนผมมาอยู่ที่หอพักใหม่ ๆ มักจะถูกคนที่โตกว่ารังแกอยู่เสมอ เพราะมีนักเรียนอยู่ด้วยกันเกือบ 200 คน อาหารการกินค่อนข้างลำบาก คือจะมีแค่ปลากระป๋องหรือมาม่าซึ่งไม่เพียงพอต่อจำนวนของนักเรียน บางวันก็ไม่ได้กินข้าว ที่นอนก็ไม่ดีและยังต้องนอนรวมกันห้องละ 10 คนบ้าง 20 คนบ้าง มีห้องใหญ่ที่ต้องนอนรวมกันถึง 50 คน เพื่อน ๆ บางคนนอนปัสสาวะรดที่นอนทำให้ห้องนอนมีกลิ่นเหม็นมาก แต่พวกเราก็อดทนอยู่ด้วยกันได้ เมื่ออยู่นานไปผมสามารถปรับตัวได้ การเรียนดีขึ้น ได้ทำกิจกรรมที่โครงการจัดให้ ได้เรียนรวีวารศึกษา ท่องพระคัมภีร์และอธิษฐานกับพระเจ้า จนกระทั่งผมเรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ผมก็ย้ายไปเรียนต่อที่โรงเรียนในอำเภอแม่แจ่มและก็อาศัยอยู่ที่หอพักเช่นเดียวกับตอนเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษา ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนแม่แจ่มจนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6

จุดเปลี่ยนชีวิตครั้งที่ 2

จุดเปลี่ยนชีวิตครั้งที่ 2 ของผมเกิดขึ้นตอนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยครับ หลังจากที่ผมเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ผมเกือบจะไม่ได้เรียนต่อ เพราะพ่อแม่ไม่มีเงินที่จะสนับสนุน ผมคิดว่าคงไม่ได้เรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแล้ว แต่ผมอยากเรียนต่อมาก ผมจึงอธิษฐานกับพระเจ้าและเขียนใบสมัครสอบคัดเลือกเป็นนักศึกษาโครงการพัฒนาผู้นำ (LDP) และในที่สุดพระเจ้าก็ทรงเปิดทางให้ผมได้เข้ามาเป็นนักศึกษา LDP โดยได้รับการสนับสนุนจากผู้อุปการะคนเดิมที่สนับสนุนผมตั้งแต่ตอนแรกที่ผมเข้าโครงการ คือ Mrs. Carol Kennett  ผมได้เรียนต่อในสาขาที่ตนเองอยากเรียนคือสาขาภาษาอังกฤษ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ เพราะผมอยากเป็นครูสอนวิชาภาษาอังกฤษให้กับนักเรียนที่ด้อยโอกาสทางการศึกษา โครงการพัฒนาผู้นำ (LDP) ได้พัฒนาชีวิตผมอย่างมากทั้งด้านฝ่ายจิตวิญญาณ คือผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับการศึกษาพระคัมภีร์ ผมสามารถแบ่งปันเรื่องราวในพระคัมภีร์ให้กับคนอื่นได้ ได้มีโอกาสรับใช้ในคริสตจักร เช่น นำเพลงนมัสการ เล่นดนตรีในทีมนมัสการ ด้านการศึกษา: ผมมีทักษะการฟัง พูด อ่านและเขียนภาษาอังกฤษมากขึ้น, ด้านสุขภาพ: ได้ตระหนักถึงการดูแลสุขภาพของตนเองและเป็นแบบอย่างที่ดีต่อผู้อื่นในการดูแลสุขภาพ, ด้านสังคมอารมณ์: ผมได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ ๆ ทั้งในมหาวิทยาลัยและที่อื่น ๆ สามารถจัดการกับความคิด ความรู้สึกของตนเองได้เป็นอย่างดี และด้านการเป็นผู้นำแบบผู้รับใช้: ผมได้มีโอกาสกลับไปทำงานร่วมกับชาวบ้านในการพัฒนาหมู่บ้าน เช่น ทำฝายชะลอน้ำ พัฒนาชุมชน ที่สำคัญผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับการดำเนินชีวิตเพื่อผู้อื่นโดยเฉพาะคนยากจน ทำให้ผมมีเป้าหมายชีวิตที่อยากมีส่วนในการช่วยเหลือผู้อื่น

ตอนนี้ผมเรียนจบมหาวิทยาลัยและจบหลักสูตรโครงการพัฒนาผู้นำแล้ว ชีวิตความเป็นอยู่ของผมตอนนี้ดีขึ้นอย่างมาก จากเด็กเล็ก ๆ ที่ยากจนคนหนึ่ง รองเท้าไม่มีใส่ เสื้อผ้าสกปรกขาดวิ่น พ่อแม่ไม่สามารถสนับสนุนค่าใช้จ่ายสำหรับการศึกษา ต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินแค่ 20 บาทต่อวัน แต่ตอนนี้ผมได้รับการเติมเต็ม ได้รับการช่วยเหลือจนประสบความสำเร็จในการศึกษาในระดับอุดมศึกษา และอนาคตผมตัดสินใจที่จะเป็นครูสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียน ผมอยากขอบคุณพระเจ้าที่ทรงนำชีวิตของผมและมีแผนการที่ดีสำหรับผมเสมอ ขอบคุณผู้อุปการะที่คอยสนับสนุนตั้งแต่ผมอายุ 9 ขวบ จนผมเรียนจบมหาวิทยาลัย ขอบคุณพ่อแม่พี่น้องที่คอยเป็นกำลังใจ ดูแลผม ขอบคุณเจ้าหน้าที่คอมแพสชั่นและเจ้าหน้าที่ LDP ทุกคนที่ได้มีส่วนในการพัฒนาชีวิตผม ขอบคุณพี่เลี้ยงที่คอยให้คำปรึกษา แนะนำ ดูแลผมอย่างดี ขอบคุณเพื่อน ๆ และทุก ๆ คนที่มีส่วนในชีวิตผม ผมหวังว่าคำพยานชีวิตของผมจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับเด็กเล็ก ๆ และทุกคนที่ต้องต่อสู้กับชีวิต ผมอยากหนุนใจทุกคนว่า พระเจ้าทรงมีแผนการที่ดีสำหรับเราทุกคนเสมอ สุดท้ายนี้ผมอยากฝากข้อพระคัมภีร์ที่ผมยึดถือไว้เป็นข้อพระคัมภีร์ประจำใจในการดำเนินชีวิตของผม คือ พระธรรม โยบ 8 : 7 และ เยเรมีย์ 29 : 11  ขอพระเจ้าอวยพรครับ

ข่าว-บทความ ล่าสุด
แนะนำมูลนิธิฯ