หน้าแรก 9 เรื่องเล่าจากคริสตจักร 9 ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกัน

ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกัน

ในคืนที่เงียบสนิทและไร้แสงไฟ ในขณะที่ผู้คนต่างนอนหลับพักผ่อนจากการทำงานตลอดทั้งวัน มีเสียงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือออกมาจากเพิงสังกะสีเก่าๆ ในที่รกร้าง ที่อยู่ลึกเข้าไปตรงท้ายหมู่บ้าน เป็นเสียงจากเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือ เธอหวังว่าจะมีใครสักคนที่จะได้ยินเสียงร้องของเธอ

แดจัง เป็นเด็กหญิงอายุ 11 ขวบ เธอเข้ามาอยู่ในโครงการพัฒนาเด็กคริสตจักรเมืองฮอด จังหวัดเชียงใหม่ ตั้งแต่อายุ 5ขวบ เนื่องจากทางโครงการได้เล็งเห็นสภาพชีวิตความเป็นอยู่ของเธอที่มีความจำเป็นที่จะต้องได้รับการช่วยเหลือเป็นอย่างมาก

แดจัง เป็นลูกคนเดียว อาศัยอยู่กับพ่อและแม่ซึ่งทั้งคู่เป็นผู้ติดเชื้อเอชไอวี แต่แดจังได้รับการดูแลจากแพทย์และพยาบาลเป็นอย่างดีจนคลอดออกมาปลอดภัยและไม่ได้รับเชื้อเอชไอวีจากแม่แต่อย่างใด รายได้หลักของครอบครัวมาจากพ่อซึ่งมีอาชีพเก็บขยะตามหมู่บ้านเพื่อเอามาขาย รายได้ไม่แน่นอน บางวันก็มีกิน แต่บางวันก็อด แม่มีสุขภาพอ่อนแอกว่าเพราะมีปัญหาด้านประสาทและการได้ยินด้วย แต่แม่ไม่มีบัตรหรือสถานะในสำมะโนประชากร ทำให้ไม่มีสิทธิรักษาพยาบาลใดๆ แม่จึงได้แต่ช่วยงานบ้านเพียงเล็กๆน้อยๆ งานบ้านส่วนใหญ่จึงเป็นหน้าที่ของแดจัง ทุกวันหลังจากแดจังตื่นนอน เธอจะหุงข้าว ทำอาหารไว้ให้พ่อและแม่ แล้วไปเรียนหนังสือ หลังจากเลิกเรียน แดจังจะรีบกลับบ้านเพื่อทำงานบ้านต่าง ๆ เช่น กวาดบ้าน เช็ดถู ทำอาหาร ตักน้ำ ในวันเสาร์อาทิตย์แดจังจะไปช่วยพ่อเก็บขยะตามข้างถนน

ในคืนที่พ่อล้มป่วย
แดจัง เล่าย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ตอนที่พ่อของเธอล้มป่วย ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาปีกว่าๆแล้วก็ตาม เธอยังจำเหตุการณ์ในคืนนั้นได้ดี ในคืนนั้น ขณะที่เธอกำลังทำงานบ้านและกำลังรอพ่อกลับบ้าน ก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือออกมาจากด้านหลังบ้าน และเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เรียก “ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เธอก็รู้เลยว่านั่นคือเสียงพ่อของเธอที่กำลังร้องเรียกให้ช่วยอยู่

“ตอนนั้นตกใจมากๆ ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ รีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ เมื่อไปถึง เห็นร่างของพ่อนอนอยู่ตรงพื้น รถที่ใช้ขนขยะก็ล้มระเนระนาด ตอนนั้นรู้สึกกลัว กลัวว่าพ่อจะเป็นอะไรไป กลัวว่าจะต้องเสียพ่อไป เพราะตอนนั้นก็ดึกมากแล้วและคนที่อยู่แถวๆบ้านส่วนใหญ่ก็ปิดไฟหลับนอนกันหมด ไม่รู้ว่าจะร้องขอความช่วยเหลือจากใคร หรือจะมีใครมาช่วยพ่อ”
เนื่องจากพ่อและแม่เป็นผู้ติดเชื้อเอชไอวี ผู้คนจึงหลีกหนีที่จะติดต่อใกล้ชิด แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่า ยังมีเจ้าหน้าที่โครงการคริสตจักรเมืองฮอดที่คอยช่วยเหลือและเป็นที่พึ่งของเธอและครอบครัวตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอก็รีบวิ่งออกไปสุดใจขาดเพื่อไปที่บ้านของเจ้าหน้าที่คนนั้นที่อยู่ใกล้ๆบ้านของเธอ เพื่อร้องขอความช่วยเหลือ

เสียงร้องของแดจัง
เจ้าหน้าที่โครงการเล่าถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นว่า “ตอนนั้นพึ่งจะเข้านอน ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงมาตะโกนโหวกเหวกเรียกอยู่หน้าบ้าน ร้อง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย พ่อหนูเป็นอะไรไม่รู้ ช่วยด้วย” ก็ลุกออกจากเตียง ไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นว่าเป็น แดจัง เด็กในโครงการ จึงตามไปดูที่บ้าน เมื่อไปถึงที่บ้านก็เห็นสภาพของพ่อที่นอนไม่มีสติอยู่ตรงพื้น ก็ตกใจมาก จึงรีบขับรถพาไปส่งที่โรงพยาบาลใกล้บ้านทันที”

“วันนั้นร้อนมากๆและรู้สึกเวียนหัว” พ่อของแดจังเล่า “แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นอะไรมาก จึงตั้งหน้าตั้งตาเดินหาของต่อไป จนตกเย็นมา ก็รู้สึกตาลาย และเวียนหัวมากขึ้น แต่พอมาถึงบ้าน อยู่ดีๆร่างกายก็เหมือนหยุดลงและล้มลง ตอนนั้นร่างกายขยับไม่ได้ มือไม้ แขนขาไม่มีแรงที่จะขยับเลย จึงรวบรวมกำลังสุดท้ายที่มี ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ตอนนั้นคิดว่าคงไม่รอดแล้ว แต่สิ่งเดียวที่กังวลมากที่สุดคือลูกจะอยู่อย่างไร แต่ถึงรู้อย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”

พ่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเพียงวันเดียว หมอก็ให้กลับบ้าน เอายาไปกิน แต่ไม่กี่วันถัดมา สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีก เมื่อแดจังกลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านก็ต้องตกใจมากเพราะคนแถวๆบ้านมาบอกว่า พ่ออาการหนักมาก มีคนพาพ่อไปโรงพยาบาลแล้วเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เมื่อตามไปที่โรงพยาบาล ก็มีคนบอกว่า หมอบอกให้ส่งตัวพ่อไปรักษาที่โรงพยาบาลในอำเภอที่มีเครื่องมือพร้อมสามารถทำการรักษาได้ แต่ญาติคนเดียวของพ่อที่มีอยู่ก็พูดขึ้นมาว่า ไม่ต้องเอาไปแล้ว ไม่มีเงินรักษา ปล่อยๆให้ตายไปเถอะ แดจัง ยังจำคำนั้นได้ดีจนถึงวันนี้

แดจัง กับ พ่อ

แม้ญาติจะพูดอย่างนั้น แต่เจ้าหน้าที่โครงการคริสตจักรเมืองฮอดก็ยินดีอาสาที่จะเป็นคนช่วยเหลือส่งต่อไปรักษาให้ถึงที่สุด พ่อจึงถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ และหมอวินิจฉัยว่า เส้นเลือดแตกในสมอง ส่งผลให้พ่อจะไม่สามารถเดินหรือขยับตัวได้ และจำเป็นต้องทำกายภาพบำบัดอย่างต่อเนื่อง

เกือบหนึ่งปีเต็มที่พ่อของแดจังไม่สามารถลุกไปไหนมาไหนได้ แดจังก็ต้องช่วยเหลือพ่อ เช็ดตัว ป้อนข้าว ทำงานบ้าน ทำอาหารให้พ่อและแม่ ทางเจ้าหน้าที่โครงการก็ได้ช่วยเหลือทั้งเรื่องค่าใช้จ่ายในการเดินทางและการรักษาพยาบาลส่วนเพิ่มเติมตลอดมา ทางโครงการไปเยี่ยมเยียนอย่างสม่ำเสมอ เอาข้าวสารอาหารแห้งมาช่วยเหลือ อธิษฐานเผื่อ อีกทั้งยังได้จัดหาคนที่จะมาช่วยทำกายภาพบำบัดที่จำเป็นต้องทำในทุกๆวันให้แก่พ่อของแดจังตลอดมา

ปัจจุบันนี้ พ่อของแดจังมีอาการที่ดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ พ่อของแดจัง สามารถเดินไปไหนมาไหนได้ด้วยเครื่องประคองเดินสามารถดูแลตัวเองได้ดีขึ้น เข้าห้องน้ำได้

แดจังบอกว่า การที่เธอต้องดูแลพ่อและแม่แบบนี้ เธอไม่เคยคิดว่ามันเป็นภาระสำหรับเธอเลย “ท่านได้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรามา เราก็ควรจะดูแลท่าน” แดจังขอบคุณพระเจ้าเสมอที่พระองค์ทรงฟังคำร้องขอของเธอ ที่พระเจ้าไม่เคยทิ้งเธอ และไม่ได้ปล่อยให้เธอที่จะต้องแบกรับภาระที่หนักอึ้งทั้งหมดเหล่านี้แต่เพียงลำพัง แต่พระองค์ทรงจัดเตรียมและได้นำเธอและครอบครัวมารู้จักกับโครงการพัฒนาเด็กของคริสตจักรเมืองฮอดแห่งนี้ แดจัง บอกว่า เมื่อเธอโตขึ้น เธออยากจะเป็นพยาบาล เพื่อเธอจะสามารถช่วยเหลือและรักษาคนอื่นๆที่ต้องการความช่วยเหลือได้

คำขอบคุณจากแดจังและพ่อ
“ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยเหลือหนูและครอบครัว และอยากจะขอบคุณเป็นพิเศษ สำหรับเจ้าหน้าที่โครงการคริสตจักรเมืองฮอดที่คอยเดินอยู่เคียงข้างหนูเสมอเมื่อหนูต้องการความช่วยเหลือ”

“อยากจะขอบคุณทางโครงการเป็นอย่างมากที่ไม่ละทิ้งครอบครัวของเรา ถ้าโครงการไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในตอนนั้น ผมคงจะไม่มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้”

“ผมไม่กลัวที่จะตายหรอก เพราะผมรู้ว่าเมื่อตายแล้วจะได้ไปอยู่กับพระเจ้า แต่ผมเป็นห่วงแค่การเป็นอยู่ของแดจัง” แต่เมื่อเขาเห็นแล้วว่า ทางโครงการช่วยเหลือลูกของเขาและครอบครัวเป็นอย่างดีตลอดมา เขาก็รู้สึกหมดห่วง และไม่กังวลอะไรแล้วตอนนี้

แดจัง และเพื่อนของเขา

เรื่องและภาพ  โอ สมเกียรติ

ข่าว-บทความ ล่าสุด
แนะนำมูลนิธิฯ