ลามือทู วิสัยพัฒนพล
ขอให้สันติสุขแห่งพระเยซูคริสต์จงดำรงอยู่ท่ามกลางพี่น้องตลอดไปเป็นนิตย์
ขอบพระคุณความรักความเมตตาและพระพรที่พระองค์ทรงมอบให้ข้าพระองค์
ผมชื่อ ลามือทู วิสัยพัฒนพล ผมเกิดและได้เติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่เป็นคริสเตียนและเท่าที่ผมจำความได้ในตอนนั้นความเชื่อของพ่อกับแม่ยังไม่มากพอ บางครั้งพ่อกับแม่ก็ยังทำพิธีกรรมเกี่ยวกับการบูชาผีอยู่ เช่น ทำพิธีเรียกขวัญ เลี้ยงผีก่อนทำไร่ทำนา ผมเป็นเด็กที่ติดพ่อกับแม่และผมมักจะได้เข้าร่วมพิธีกรรรมเหล่านั้นกับพ่อแม่ด้วยเสมอ ซึ่งในตอนนั้นถึงแม้ว่าผมจะเป็นคริสเตียน ผมได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กทั่ว ๆไปที่ไม่ใช่คริสเตียน และผมก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องราวของพระเจ้าสักเท่าไหร่ ผมชอบใช้ชีวิตตามประสาของเด็กเหมือนคนทั่วๆไปมากกว่า พ่อแม่ให้ทำอะไรเกี่ยวกับพิธีกรรมต่างๆก็ทำตามโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากเลย พอผมอายุได้ 5 ขวบครึ่ง ผมได้มีโอกาสมาเรียนและได้มาพักอาศัยอยู่ที่โบสถ์คริสตจักรห้วยน้ำขาว ทำให้ผมมีโอกาสได้เรียนรู้เรื่องราวของพระเจ้ามากขึ้นเพราะทุกเช้าทุกเย็นจะมีการนมัสการและฟังพระวจนะของพระเจ้าอยู่เสมอ แต่สองสามปีแรกที่ผมมาอยู่ ผมก็ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องราวของพระเจ้าสักเท่าไหร่ ผมชอบใช้ชีวิตเล่นกับเพื่อนๆที่เป็นเด็กๆมากกว่า ถึงแม้ผมจะได้ฟังเรื่องราวของพระเจ้าทุกเช้าทุกเย็น ผมก็จำอะไรไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่มานมัสการนั้น ผมชอบหลับบ้าง เล่นบ้าง คุยกันบ้างตามประสาเด็ก ๆ มากกว่า พอผมเริ่มเรียนป.3 ผมเริ่มมีโอกาสเข้าร่วมงานกิจกรรมที่โครงการได้จัดมากขึ้น เช่น ค่ายรวี เวทีคนเก่ง ค่ายฟื้นฟู ค่ายอนุชน ฯลฯ และนี่แหละเป็นจุดเปลี่ยนความคิดของผม จากที่เป็นคนที่ไม่ใส่ใจเรื่องราวของพระเจ้า ก็เริ่มจะสนใจขึ้น อยากเรียนรู้และอยากค้นคว้ามากขึ้นเรื่อย ๆ จนครั้งหนึ่งผมได้มีโอกาสแข่งขันท่องจำพระคัมภีร์และได้ที่หนึ่ง ผมภาคภูมิใจมาก และทำให้ผมอยากสัมผัสกับความรักของพระเจ้ามากขึ้น ปิดเทอมครั้งหนึ่งผมได้ไปเข้าค่าย ค่ายอนุชนที่หมู่บ้านซิแบรมีพี่เลี้ยงคนหนึ่งชื่อพี่ไดท์เข้ามาถามผมว่าผมได้ต้อนรับและได้ยอมรับเชื่อให้พระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอดหรือยัง ผมตอบว่าไม่ และในคืนนั้นเองพี่ไดท์ก็อธิษฐาน ให้ผมต้อนรับพระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอด และผมก็ได้ต้อนรับพระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอด เมื่อวันที่12 เมษายน 2553 ในวันนั้นผมรู้สึกมีความสุขมากจนไม่รู้จะอธิบายยังไง เป็นความสุขที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อนและเป็นความสุขที่ผมไม่อาจหามาได้จากบนโลกใบนี้ และมันทำให้ผมรู้ว่าความสุขที่มาจากพระเจ้ากับความสุขที่มาจากโลกนั้นมันต่างกันอย่างมากจนเกินจะบรรยายออกมาเป็นความรู้สึก
หลังจากที่ผมได้ต้อนรับให้พระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอดแล้วจิตใจผมเปลี่ยนแปลงอย่างมาก และผมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปที่ไม่สมควรได้รับการยกโทษเลย เพราะตอนนั้นผมยังเด็กผมไม่ได้ใส่ใจเรื่องความบาป ความชั่ว ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ผมทำนั้นเป็นสิ่งที่ผิดหรือถูก แต่พอผมได้รับเชื่อพระองค์ก็ทรงเปิดตาเปิดใจของผมให้เข้าใจความหมายของคำว่าความบาปมากขึ้น เมื่อผมรู้ตัวว่าผมเป็นคนบาปและโทษของความบาปคือความตายผมรู้สึกเสียใจมาก แต่ผมขอขอบคุณพระเจ้าที่พระองค์ไม่ปล่อยให้ผมจมอยู่กับความบาปและตายอยู่กับความบาป ดังนั้นผมเลยตัดสินใจรับบัพติสมาเมื่อวันที่ 31 ธันวาคม 2554 หลังจากที่ผมรับบัพติสมา ผมก็มีชีวิตที่ติดสนิทกับพระเจ้ามากขึ้น ผมได้รับพระพรมากมายจนจะบรรยาย เพราะบางสิ่งที่ผมไม่ควรได้รับ แต่กลับได้รับ สิ่งที่ผมคิดว่ามันสายเกินไปแล้ว แต่กลับทันเวลา สิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่มันกลับเป็นไปได้ สิ่งที่ผมคาดคิดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นกับผม แต่กลับเกิดขึ้นกับผม โอกาสที่ผมไม่ควรได้รับ แต่ผมกลับคว้าโอกาสนั้นไว้ได้ เมื่ออุปสรรคปัญหาเข้ามาในชีวิตที่ดูเหมือนไร้ทางออก แต่กลับมีทางออกหลายทางเลือกให้ผม สิ่งที่ผมควรได้รับความผิดหวัง แต่ผมกลับได้รับความชื่นชมยินดีแทน สิ่งที่ผมคิดว่ามันจะทำร้ายจิตใจผม แต่กลับกลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับผม เมื่อผมจมอยู่กับความบาปดูเหมือนจะลุกขึ้นมาไม่ได้อีก แต่ผมกลับยืนขึ้นมาใหม่ได้อย่างง่ายดาย สิ่งที่ควรทำให้ผมอ่อนแอลง แต่กลับทำให้ผมเข้มแข็งขึ้น หลายเรื่องที่ผมไม่ควรมีโอกาสได้เรียนรู้ แต่ผมกลับได้เรียนรู้มัน และผมเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมนั้น ไม่ใช่เพราะโชคชะตา พรหมลิขิตหรือความบังเอิญ แต่เป็นแผนการที่พระเจ้าทรงเตรียมไว้สำหรับผม และเป็นแผนการที่ดีมากๆสำหรับผม และผมเชื่อว่าทุกสิ่งที่ผมเผชิญมาได้นั้น เพราะพระองค์เป็นผู้ทรงเสริมกำลังผม ถ้าจะให้ผมเขียนเรื่องพระพรที่ผมได้รับในแต่ละเรื่อง มันมากเกินกว่าที่ผมจะเขียนลงบนกระดาษ และแผนการที่พระองค์ทรงมีไว้สำหรับผมนั้น มันซับซ้อนเกินกว่าที่จะเรียบเรียงเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือ แต่ทุกเรื่องกลับเชื่อมโยงกันอย่างเป็นระเบียบเกินความสามารถที่สติปัญญาของมนุษย์จะรับรู้ล่วงหน้าได้เพราะสิ่งเหล่านี้ที่เกิดขึ้นกับผม ผมเลยอยากสัมผัสกับความรักของพระเจ้า และ ติดสนิทกับพระเจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ
เป้าหมายของผมคืออยากเรียนพระคัมภีร์
เพราะพระเจ้าทรงรักผมและเป็นความรักที่ผมไม่อาจหาได้จะโลกใบนี้ ซึ่งผมสามารถสัมผัสความรักนั้นได้หลายหนทางหลายวิธีหลายรูปแบบ แต่แม้ว่าจะมาด้วยหนทางไหน วิธีไหน หรือรูปแบบไหน มันช่างเป็นความรักที่งดงามและสวยงามมากสำหรับผม เพราะนี่แหละที่ผมอยากจะถวายตัวเพื่อจะได้ทำงานรับใช้พระองค์ และผมก็อยากเป็นนักเทศน์ ผมอยากมีโอกาสเทศนา หนุนใจ เป็นพยานและแบ่งปันเรื่องราวความรักของพระเจ้าให้กับคนอื่นๆ และอยากมีโอกาสกลับมาเทศนาที่หมู่บ้าน ที่หอพัก หรือที่ต่าง ๆที่พระองค์อยากให้ผมไป เพื่อที่คนอื่น ๆ จะได้สัมผัสถึงความรักและมีความเชื่อที่มั่นคงขึ้นในพระเจ้า และผมเชื่อว่าพระองค์ทรงจัดเตรียมแผนการที่ดีสำหรับผมแล้ว และผมจะต้องทำให้ได้ แม้การรับใช้พระเจ้านั้นไม่ได้ง่ายอย่างที่ผมคิดไว้ ผมต้องทำสงครามทั้งด้านเนื้อหนังและด้านจิตวิญญาณ ต้องพบทั้งการทดสอบและถูกทดลอง อาจมีหลายสิ่งที่ทำให้ผมต้องผิดหวังและเสียใจ แต่พอผมคิดดูดี ๆ แล้ว พระเยซูต้องทนทุกข์ ทนเจ็บ ทนอาย ทนร้อน ทนหนาว ทนกับความทรมานบนไม้กางเขน แม้กระทั่งชีวิตก็ยอมมอบให้เพราะคนบาปอย่างผม ผมไม่อาจเทียบได้กับสิ่งที่ผมจะทำเพื่อพระองค์เลย ผมไม่อาจพูดว่าผมได้ทำอะไรเพื่อพระองค์แล้ว แต่ในวันนี้ผมขอถวายทั้งกายและใจให้กับพระองค์ ผมรู้ว่าพระเจ้าทรงรักผม และพระองค์ทรงมีแผนการที่ดีรอผมอยู่ ดังนั้น หากผมจะอยู่ผมก็จะอยู่เพื่อพระคริสต์ หากผมต้องตายเพื่อพระตริสต์ ผมก็ไม่เสียดายชีวิต เพราะความตายของผมเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมได้รับชีวิตนิรันดร์ อาเมน
