“พี่กุ๊มาแล้ว! จดหมายมาถึงแล้ว!” เสียงตะโกนของเด็กๆ ที่หมู่บ้านโขะทะดังขึ้น พร้อมกับความตื่นเต้น ดีใจอย่างที่สุดเพราะพวกเขารู้ว่า ถึงเวลาแล้วที่จะได้อ่านจดหมายจากผู้อุปการะ..ที่ทำให้รู้สึกได้ว่า เขาได้เป็นคนพิเศษและเป็นที่รักสำหรับใครบางคนที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่ง
แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกว่าจดหมายจะมาถึงมือเด็กๆ ที่หมู่บ้านโขะทะ ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในหุบเขา ในเขตอำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก “พี่กุ๊” เจ้าหน้าที่ประสานงานเด็ก “โครงการศูนย์พัฒนาเด็กคริสตจักรที่ 1 แม่สอด” ต้องใช้เวลาในการเดินทางประมาณ 1 วัน เพื่อนำจดหมายจากผู้อุปการะมาส่งยังหมู่บ้านแห่งนี้
การเดินทางไกลของจดหมาย
เมื่อสำนักงานคอมแพสชั่นส่งจดหมายไปถึง “ศูนย์พัฒนาเด็กคริสตจักรที่ 1 แม่สอด” ซึ่งอยู่ในตัวเมืองแม่สอด พี่กุ๊จะไปรับจดหมายจากที่นี่ แล้วเดินทางกลับไปที่โครงการสาขา “บ้านโขะทะ” เพื่อเอาไปส่งให้แก่เด็กๆที่อาศัยอยู่ที่โครงการสาขาบ้านโขะทะ แต่ก่อนจะถึงบ้านโขะทะนั่นแหละที่การเดินทางนั้นไม่ง่ายเลย เพราะต้องขับรถประมาณ 4-5 ชั่วโมงไปถึงหมู่บ้านปาละทะ จากนั้นก็ต้องเดินเท้าผ่านไร่ข้าวโพดเข้าไปยังหมู่บ้านโขะทะ โดยใช้เวลา 3-5 ชั่วโมงขึ้นอยู่กับสภาพอากาศ การเดินทางในช่วงฤดูร้อนไม่ลำบากเท่าไหร่ แต่ถ้าเดินทางในช่วงฤดูฝน จะใช้ระยะเวลาเดินทางเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเพราะมีความลำบากและอันตรายมาก หรือในช่วงฤดูเก็บเกี่ยว ต้นข้าวโพดในไร่จะเป็นอุปสรรคมากเพราะลำต้นของข้าวโพดสูงท่วมหัว มองทางข้างหน้าไม่เห็น ทำให้เดินหลงทาง บางครั้งกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็หลงไปไกล เมื่อพ้นจากไร่ข้าวโพด ก็ต้องเดินขึ้นเขาลงเขาที่มีความสูงชัน หลายครั้งแทบจะนั่งไถลลงเขาแทนการเดิน และยังต้องข้ามลำห้วยที่มีน้ำไหลเชี่ยวอีกหลายแห่งซึ่งมีสะพานข้ามที่สร้างจากไม้ไผ่กว้างเพียงแค่ 50 เซนติเมตร และแกว่งไปมาตลอดเวลาเมื่อเหยียบก้าวไปบนสะพาน บางครั้งพลาดตกน้ำและจดหมายก็เปียกน้ำหมด
เคยเหนื่อยและท้อ
การเดินทางไปส่งจดหมายให้เด็ก ๆ ถึงโขะทะแต่ละครั้งไม่ง่าย บวกกับงานอื่น ๆ ในความรับผิดชอบ ซึ่งพี่กุ๊เองก็เคยทั้งเหนื่อยและท้อใจ
“หลายครั้งก็ท้อกับการเดินทาง เวลาไปทีก็จะไปนาน หายไปเป็นสองอาทิตย์ หรืออาจจะมากกว่านั้น กว่าจะสามารถกลับไปยังโครงการหลักที่แม่สอดได้ หลายครั้งก็รู้สึกเหนื่อยกับงาน และท้อแท้บ้าง และแอบคิดเองว่าจะยังทำงานนี้ไปได้อีกกี่ปี ยังดีที่ตัวเองยังไม่มีครอบครัว ไม่เช่นนั้นคงจะเป็นอะไรที่ยากมากขึ้น”
นอกจากงานส่งจดหมายให้เด็กๆ แล้ว พี่กุ๊ยังมีงานสำคัญอื่นๆ ที่ต้องรับผิดชอบ พี่กุ๊บอกว่า “งานหนักมาก และแทบจะไม่มีเวลาให้กับตัวเองเลย งานที่รับผิดชอบนั้นก็ไม่ใช่แค่เอาจดหมายไปส่งให้เด็กเท่านั้น แต่ยังต้องเป็นทั้งคนประสานงานช่วยเหลือครอบครัวของเด็ก ช่วยซื้อของและแบกมายังหมู่บ้าน พาเด็กไปสถานพยาบาลเมื่อป่วย ติดต่อประสานงานกับทางโรงเรียนที่เด็กไปพักในตัวเมือง และอีกทั้งยังเป็นคนช่วยดำเนินเอกสารขอสัญชาติให้แก่เด็กและครอบครัว” และ มีหลายครั้งที่พี่กุ๊ก็ต้องควักเงินส่วนตัวออกไปเพื่อช่วยเหลือเด็กๆและครอบครัว
ความรักที่มีต่อเด็กๆ ทำให้ยืนหยัดอยู่
“ก่อนที่จะมาทำงานนี้ ตั้งใจไว้ว่าจะลองทำงานนี้สักปีสองปี แต่พอทำไปทำมา ก็เริ่มชอบงานที่ตัวเองได้ทำ และมีความสุขกับมัน จนมารู้ตัวอีกทีก็ผ่านไปเกือบจะ 10 ปีแล้ว”
“สิ่งหนึ่งที่ทำให้ทำงานนี้มาจนถึงวันนี้ และยังอยู่ตรงนี้ได้ก็คือ ความรักที่มีต่อเด็กๆที่นี่ ผมมีความสุขมากกับบทบาทที่ทำอยู่ ในฐานะผู้ส่งสาร เป็นสื่อกลางส่งความรัก ความห่วงใย คำอธิษฐาน และพระคำของพระเจ้า ระหว่างผู้อุปการะกับเด็กๆ ที่อยู่ไกลกันคนละฟากของโลก”
“หลายครั้ง ตอนที่ผมกำลังเดินเกือบจะถึงเนินเขา..ก่อนที่จะเข้าหมู่บ้าน จะเห็นว่ามีเด็กมารอบนนั้น และเขาเห็นเรา พวกเขาก็จะรีบวิ่งมาหาและถามว่า ‘พี่กุ๊มีจดหมายถึงผมมั้ย เอาอะไรมาฝากมั้ย’ และอีกเหตุการณ์หนึ่งเมื่อตอนเอาจดหมายไปให้ที่บ้านเด็ก แววตา และรอยยิ้มจากเด็กๆหลังจากที่ได้ฟังว่าผู้อุปการะรักและสนใจพวกเขามากแค่ไหน ทำให้ผมเห็นคุณค่า ความสำคัญของงานที่ได้ทำ ว่ามันสำคัญมากต่อเด็กๆและผู้อุปการะ”
เด็กชายศิรวิชญ์ เป็นคนหนึ่งที่มักจะไปรอพี่กุ๊บนเนินเขา เขาบอกว่า “ผมมักจะไปรอพี่กุ๊บนเนินเขาก่อนจะเข้าหมู่บ้าน และดูว่ามีจดหมายเขียนมาถึงผมไหม และผมจะตื่นเต้นมากเมื่อได้รับจดหมายจากผู้อุปการะ”
เด็กชายสิทธินันท์ เล่าถึงพี่กุ๊ว่า “ผมตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าพี่กุ๊มาถึงที่โขะทะ และผมจะไปหาเขาที่บ้าน และเขาก็จะอ่านจดหมายให้ผมฟัง และเขาก็จะให้ผมวาดภาพระบายสี เพื่อเอาไปให้กับผู้อุปการะ”
ความรักความห่วงใยของผู้อุปการะที่ผ่านมาทางจดหมายทำให้เด็ก ๆ รู้สึกว่าตนเองมีคุณค่า เป็นคนสำคัญและเป็นที่รัก และสำหรับพี่กุ๊แล้ว ระยะทางไกลและลำบากไม่สำคัญเท่ากับความรักที่เขามีต่อเด็ก ๆ และอยากให้พวกเขาได้รับโอกาสที่ดี ได้ รู้จักกับพระเจ้า
ในพระธรรม โรม10:15 กล่าวไว้ว่า “และถ้าไม่มีใครส่งเขาไป เขาจะประกาศได้อย่างไร? ตามที่มีเขียนไว้ว่า “เท้าของผู้นำข่าวดีมาช่างงดงามยิ่งนัก!”
ภาพและเรื่อง โดย สมเกียรติ สุริยะวงศ์