ทีตุกอ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางผืนป่าเขียวขจี อากาศสดชื่นปราศจากมลพิษ ล้วนเป็นสิ่งที่คนเมืองอยากจะโถมตัวเข้าไปสัมผัส เป็นสถานที่ ๆ คนเป็นจำนวนมากอยากจะไปพักผ่อนหย่อนใจเติมเต็มความสุขในชีวิต แต่สำหรับคนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านทีตุกอ ดังเช่น เด็กชาย จอชุยมู และครอบครัวของเขา ไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะรู้สึกเช่นเดียวกันหรือเปล่า โดยเฉพาะเมื่อคราวที่จอชุยมูป่วยหนักมากๆ
หมู่บ้าน ทีตุกอ ตั้งที่อยู่บริเวณตะเข็บชายแดนพม่า มีชาวบ้านอาศัยอยู่ประมาณ 30 หลังคาเรือน มีเด็กที่เข้าร่วมในโครงการพัฒนาเด็กอยู่ประมาณ 40 คน ชาวบ้านส่วนใหญ่เป็นคนกะเหรี่ยง นับถือศาสนาพุทธและผี ที่นี่เป็นโครงการสาขาของคริสตจักรบ้านหนองบัวที่อยู่ในฝั่งชายแดนไทย
การเดินทางไปยังหมู่บ้านทีตุกอ จากคริสตจักรบ้านหนองบัว ตำบลแม่อุสุ อำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก ซึ่งมีระยะทางประมาณ15กิโลเมตร จะเริ่มจากการนั่งเรือข้ามน้ำเมย จากนั้นจะต้องเดินผ่านทุ่งนาที่โล่งกว้างเข้าป่า เดินขึ้นลงเขาที่มีความชันประมาณ 50 องศาโดยมีทางเล็ก ๆ เป็นดินลูกรัง สลับกับก้อนหินที่คมและมีความกว้างเพียงแค่คนเดียวเดิน ซ้ำยังลื่นมากๆ ข้างทางเป็นเหวลึก โดยปกติแล้วชาวบ้านในพื้นที่จะใช้เวลาในการเดินทางประมาณ 3 ชั่วโมง แต่สำหรับคนนอกพื้นที่ที่ไม่คุ้นชินกับการเดินทางเช่นนี้จะใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง ซึ่งในช่วงฤดูร้อนนั้นสามารถใช้รถมอเตอร์ไซด์ได้ แต่ในช่วงฤดูฝนนั้นจำเป็นต้องเดินเท้าอย่างเดียว
การติดต่อสื่อสารทางโทรศัพท์ก็ไม่ง่ายเลย ทั้งหมู่บ้านมีโทรศัพท์มือถือไม่กี่เครื่อง คนที่มีโทรศัพท์มือถือก็คือครูกับเจ้าหน้าที่โครงการเท่านั้น และเมื่อต้องการติดต่อสื่อสาร จำเป็นจะต้องขึ้นไปยอดเขา เพราะเป็นจุดเดียวที่สามารถรับสัญญาณได้ ใช้เวลาเดินเท้าประมาณ15นาที และใช่ว่าสัญญาณคลื่นโทรศัพท์จะพึ่งพาได้เสมอไป
ในหมู่บ้านนี้ไม่มีสถานพยาบาล ดังนั้นสถานพยาบาลที่ใกล้ที่สุดจึงอยู่ที่บ้านหนองบัว ฝั่งไทย ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 15 กิโลเมตร
เมื่อชาวบ้านป่วย ต้องการไปหาหมอ จึงมีความยากลำบากมาก หลายคนท้อแท้หมดหวังจำต้องทนนั่งดูคนที่รักค่อยๆตายจากไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่สามารถช่วยเหลือหรือทำอะไรได้ ความจำกัดในหลาย ๆ ด้านของชาวบ้านที่นี่ ทั้งค่าใช้จ่ายที่เกินกว่าจะหามาได้ การเดินทางที่ยากลำบากโดยเฉพาะหน้าฝน และยังเรื่องของสิทธิการรักษาพยาบาลที่พวกเขาไม่มีเนื่องจากไม่มีสัญชาติไทย ทั้งหมดนี้เป็นสถานการณ์ที่มืดแปดด้านสำหรับพวกเขา ซึ่งก็เป็นสถานการณ์เดียวกับที่ครอบครัวของจอชุยมูได้เผชิญ
แต่ท่ามกลางความมืดมิด ไร้ซึ่งความหวังใดๆ จอชุยมูและแม่ของเขาก็สามารถผ่านสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดมาได้
อิ้ว ผู้จัดการโครงการคริสตจักรหนองบัว ยังจำได้ดีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นกับเด็กชายจอชุยมู อิ้วเล่าว่า “มีเจ้าหน้าที่สาขาฝั่งพม่าโทรมา บอกว่า เด็กที่โครงการสาขาทีตุกอ คงจะไม่รอดแล้ว ตอนนี้แม่กำลังพาตัวลงไปที่โครงการแม่ คริสตจักรหนองบัว ฝั่งไทย และอยากจะขอความช่วยเหลือจากทางโครงการบริจาคเสื้อผ้าสิ่งของเพื่อเตรียมเอาไปทำพิธีกรรมทางศาสนา” อิ้ว เล่าต่อ “พอได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจมากและรีบติดต่อไปยังชาวบ้านที่อยู่แถวตะเข็บชายแดนว่าเห็นแม่กับเด็กที่ป่วยที่มาจาก ทีตุกอ มาถึงชายแดนแล้วหรือยัง และก็มีคนมาบอกว่าตอนนี้แม่พาลูกมาถึงตรงชายแดน และกำลังนั่งเรือข้ามมายังฝั่งไทยแล้ว”
อิ้ว เล่าว่า เมื่อแม่และเด็กข้ามมาถึงฝั่งไทย ก็ได้รีบประสานงานให้เจ้าหน้าที่โครงการพาตัวไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดที่อยู่ในหมู่บ้านหนองบัว แต่หลังจากนั้นไม่นาน อิ้วก็ได้รับโทรศัพท์มาจากเจ้าหน้าที่ที่จะพาแม่และลูกไปโรงพยาบาล บอกว่า “เด็กไม่รอดแล้ว นอนนิ่งไม่ขยับตัว ตัวเหลืองและตาเหลือก และดูเหมือนแม่ก็หมดหวังแล้ว และไม่อยากเอาไปโรงพยาบาลแล้ว แต่จะเดินทางกลับพร้อมกับลูกและสิ่งของเพื่อเอาไปทำพิธีกรรมตามความเชื่อต่อไป” อิ้ว ยังจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ดี “ตอนนั้นโกรธมากที่ได้ยินว่าแม่จะไม่พาเด็กไปโรงพยาบาลและจะกลับ ตัวเองได้ตะโกนบอกไปในโทรศัพท์ บอกทั้งทางเจ้าหน้าที่และแม่ของเด็กว่า ต้องพาเด็กไปโรงพยาบาลให้ได้ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม! ”
แม่ของ จอชุยมู ยังจำภาพเหตุการณ์ในวันนั้นได้ติดตา ตอนที่จอชุยมูป่วยหนัก และเหมือนกับว่าเธอกำลังจะสูญเสียลูกไป มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับว่า เธอร้องตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างสุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงออกมา เธอรู้สึกหมดหวังและไม่รู้จะไปพึ่งใครได้ เธอได้เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นว่า “ปกติแล้ว ทุกครั้งที่แม่กลับจากไปหาของป่ามา แม่ก็จะเห็นเขาเล่นสนุกสนานกับเพื่อน ๆ แต่มาวันหนึ่ง เริ่มสังเกตเห็นว่าเขาฉี่บ่อยมาก แต่ฉี่ไม่ค่อยออก แต่ก็ยังไม่คิดว่าจะเป็นอะไรมากนัก จึงปล่อยไปอย่างนั้น จอชุยมูมีอาการแบบนี้ไปอีกหลายวัน แต่พอนาน ๆ เข้า ก็สังเกตเห็นว่าลูกฉี่เป็นสีแดง เหมือนเลือด ก็เลยรีบเอาสมุนไพรป่าให้ลูกกิน และทำตามพิธีกรรมทางความเชื่อ แต่ก็ยังไม่หาย”
แม่ของจอชุยมูเล่าต่อไปว่า “ในสถานการณ์นั้น ภาพลูกในตอนนั้น ลูกนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ตาค้าง และตัวเหลือง เหมือนลูกกำลังจะตาย ทำให้แม่รู้สึกกลัว และใจคอไม่ดี กลัวว่าจะสูญเสียลูกไป จึงรีบแบกลูกไว้บนหลังวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต เพื่อจะเอาลูกไปรักษาที่ฝั่งไทย” อารมณ์ความรู้สึกของเธอตอนนั้นคือไม่อยากจะสูญเสียลูก และมีเพียงเป้าหมายเดียวคือรักษาชีวิตของลูกให้ได้ เธอเล่าว่า “ตอนนั้นแทบจะไม่ได้คิดอะไรเลย ทั้งระยะทางว่าจะไกล จะยากลำบากแค่ไหน จะเหนื่อยแค่ไหน หรือแม้แต่ว่าจะเอาเงินที่ไหนไปรักษา”
เนื่องจากว่าตอนที่แม่ของจอชุยมูได้พาลูกของตนออกมาเพื่อที่จะไปทำการรักษายังฝั่งไทย ด้วยความเร่งรีบจึงไม่ได้คิดว่า จำเป็นจะต้องมีกระบวนการอะไรบ้างในการที่จะเอาลูกไปรักษาที่ฝั่งไทย อีกทั้งยังไม่ได้บอกใครเลย ประกอบกับภาพที่ชาวบ้านต่างก็เห็นกันว่าเด็กมีอาการหนักมาก ไม่น่าจะรอด จึงเป็นเหตุให้มีการสื่อสารผิด ๆ ออกไป คือเข้าใจกันว่า เด็กตายในระหว่างการเดินทางไปฝั่งไทย และนี่ก็เป็นข้อความที่สื่อสารต่อ ๆ กันมาจากชาวบ้าน ไปยังเจ้าหน้าที่ประสานงานเด็กที่ ทีตุกอ และในที่สุดข้อความนี้ก็ไปถึง อิ้ว ผู้จัดการโครงการ .. เป็นที่เข้าใจกันตามนั้น
แม่ของจอชุยมูเล่าว่า “กับสภาพลูกที่เห็นในตอนนั้นคิดว่าลูกตายแล้ว เสียใจมาก และสิ่งเดียวที่แม่จะสามารถทำเพื่อลูกได้ก็คือทำพิธีกรรมทางศานา” นี่เป็นเหตุที่ทำไมแม่ขอของบริจาคจากทางเจ้าหน้าที่โครงการที่หมู่บ้านหนองบัว และแม่ไม่อยากจะพาลูกไปโรงพยาบาลแล้วในตอนนั้น แต่ก็ขอบคุณพระเจ้าที่ในความเป็นจริงแล้วเรื่องไม่ได้จบลงแบบนี้ จริงอยู่ในตอนนั้นเด็กมีอาการหนักมาก แต่เด็กยังไม่ตาย ประกอบกับความไม่ลดละหรือหมดหวังที่ทางผู้จัดการ อิ้ว มีต่อเด็ก จึงเป็นเหตุให้เด็กได้รับการรักษาพยาบาลอย่างทันท่วงทีและในที่สุดเด็กก็ได้รับการรักษาและหายดีเป็นปกติ
“ยังนึกย้อนไปถ้าไม่มีคอมแพสชั่น และเจ้าหน้าที่ที่โครงการ คริสตจักรบ้านหนองบัว ที่ได้เข้ามามีส่วนในการช่วยเหลือการรักษาของลูก ทั้งการช่วยเหลือในการเดินทาง การติดต่อประสานงานกับโรงพยาบาลในเรื่องสิทธิคนยากจน ไร้สัญชาติ และค่าใช้จ่ายต่างๆ ในระหว่างที่ลูกยังทำการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอีกด้วย และอยากจะขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะ อิ้ว ผู้จัดการโครงการบ้านหนองบัวที่ไม่ลดละหรือหมดหวัง ไม่เช่นนั้นจอชุยมูก็คงจะไม่สามารถอยู่มาจนถึงวันนี้ได้” แม่ของจอชุยมู กล่าว
ตอนนี้ จอชุยมู อายุ 6 ปีแล้ว ชิงไชย เจ้าหน้าที่ดูแลประสานงานเด็กโครงการสาขาที่ ทีตุกอ บอกว่า “จอชุยมู เป็นเด็กที่ร่าเริง ว่านอนสอนง่าย ช่วยแม่ทำงานบ้านทั้งกวาดบ้านและล้างจาน เขาชอบเล่นฟุตบอลมาก และยังชอบเข้าร่วมกิจกรรมที่ทางโครงการได้จัดขึ้น” ชิงไชย บอกว่า “จอชุยมูดีใจมากที่ได้ไปเจอเพื่อน ๆ และมีความสุขที่ได้เล่นกีฬา” ถึงแม้ว่าระยะทางในการเดินทางจากหมู่บ้านของเขาไปยังโครงการจะไกลมากก็ตาม แต่เขาก็ยังอยากจะไปทุก ๆ ครั้ง เขายังมีความฝันที่อยากจะบอกอีกว่า “เมื่อโตขึ้นมาอยากจะเป็นครู เพราะจะสามารถสอนเด็กคนอื่น ๆ ได้”