หน้าแรก 9 เรื่องเล่าจากคริสตจักร 9 ผมมีความสุขที่ได้รับใช้พระเจ้า

ผมมีความสุขที่ได้รับใช้พระเจ้า

คำพยานชีวิตของ “ธนาคาร” เยาวชนจากคริสตจักรเจริญกรุงไมตรีจิต ธนาคารเล่าถึงชีวิตวัยเด็กที่ยากลำบาก จนได้มารู้จักกับพระเจ้าทำให้เขาพบว่าชีวิตที่มีพระเจ้านั้นดีอย่างไร จนถึงวันนี้ที่เขากำลังออกเดินทางไปกับเรือLogos และจะได้รับใช้พระเจ้าทำพันธกิจบนเรือเป็นเวลา 1 ปี

สวัสดีครับ ผมธนาคาร ชื่อเล่น เงินฟ่อน คริสตจักรเจริญกรุงไมตรีจิตครับ

ก่อนอื่นเลย ขอขอบคุณพระเจ้าครับ และเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้มีโอกาสมาแบ่งปันคำพยานชีวิตให้กับน้องๆและเพื่อนๆ ในโครงการที่ร่วมงานกับคอมแพสชั่นครับ

   จริงๆแล้ว ผมไม่ได้เกิดมาจากครอบครัวคริสเตียน ช่วงวัยเด็กของผม อายุราวๆ 2 ขวบ ผมจำความได้ว่า ครอบครัวผมค่อนข้างมีฐานะมาก มีบ้านหลังใหญ่ ครอบครัวมีธุรกิจส่วนตัว รถหลายคัน สุนัขหลายตัว ถือว่าเป็นชีวิตที่สะดวกสบายเลยก็ว่าได้ แต่พ่อผมชอบเล่นการพนันมาก ใครต่อใครก็เตือนแล้วว่าให้เลิก แต่พ่อก็ยังคงเล่นต่อไป จนวันหนึ่งเสียการพนันจนกระทั่งหมดตัว จากนั้นจึงต้องขายบ้านขายรถ และขายทุกอย่างเพื่อมาใช้หนี้สิน แต่ก็ยังไม่หมด จำต้องหนีหนี้ และสุดท้ายครอบครับผมล้มละลาย ไม่เหลืออะไรเลย แม่ตัดสินใจหย่ากับพ่อ แม่ได้พาพี่สาว พี่ชาย และผม ย้ายมาอยู่กับยาย ยายมีธุรกิจคือเปิดอพาร์ทเม้นท์ให้เช่า เราจำเป็นต้องเช่าห้องของยายในราคาถูก สาเหตุที่ต้องเช่าห้องของยาย เนื่องจากยายต้องผ่อนหนี้อพาร์ทเม้นท์ให้กับธนาคารซึ่งยังไม่หมด แม่ต้องทำงานหนักเพราะเลี้ยงลูกเองทั้ง 3 คน แม่ทำงานเป็นพนักงานขับรถให้กับเจ้านาย พอเลิกงานก็ต้องขับแท็กซี่ต่อในตอนกลางคืน ตอนนั้นผมจำความไม่ค่อยได้หรอกว่าแม่เหนื่อยขนาดไหน แต่ตอนนี้ผมขอบคุณพระเจ้ามากที่มีแม่ที่ขยัน เก่ง และซื่อสัตย์สุจริต ขอบคุณพระเจ้ามากครับ เราอยู่ห้องเล็ก ๆ ด้วยกัน 4 คน มีแม่ พี่สาว พี่ชายและผม ถึงแม้ว่าจะไม่สะดวกสบายก็เถอะ แต่แล้ววันหนึ่งแม่ก็ได้มารู้จักกับโครงการพัฒนาเด็กของคริสตจักรเจริญกรุงไมตรีจิตเพราะว่าชุมชนของผมอยู่ใกล้กับคริสตจักรเจริญกรุงไมตรีจิต ผมก็ได้รับทุนการศึกษาผ่านโครงการนี้ และพี่ๆของผมได้รับทุนการศึกษาจากคริสตจักร ทำให้ช่วยลดรายจ่ายให้กับแม่อีกทางหนึ่ง แต่ว่าผมและพี่ๆต้องไปเข้าร่วมกิจกรรมของคริสตจักรทุกวันเสาร์ จากนั้นเป็นต้นมาเรื่องราวของพระเจ้าก็เข้ามาใกล้ชีวิตผมมากขึ้นทุกวัน

  ในชีวิตวัยเด็กของผม ผมจะค่อนข้างเกเรมาก เพราะว่าแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้พวกผมเนื่องจากแม่ต้องทำงานหนัก พี่ๆและผมก็จะเกเร ชอบไปเที่ยวเล่นร้านเกมบ้าง กระโดดแม่น้ำเจ้าพระยาบ้าง ขโมยขนมที่ร้านค้าหน้าโบสถ์ก็เคยทำมาแล้ว คิดย้อนกลับไป “แค่ขนมห่อเดียว ทำไปได้เนอะ T_T” แต่พวกเราก็ยังคงไปโบสถ์เพื่อร่วมกิจกรรมทุกวันเสาร์ ผมจำได้ว่าผมเรียนพระคัมภีร์ค่อนข้างเยอะ จำได้หลายๆตอน รวมถึงเรื่องราวพระกิตติคุณของพระเยซู ที่พระองค์ทรงถูกตรึงตายบนไม้กางเขนเพื่อพวกเรา แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี จนผมได้เข้าค่ายของคอมแพสชั่น เป็นค่ายครั้งแรกของผม ผมจำได้ว่าตอนนั้นอายุน่าจะราวๆ 9-10 ขวบ และในวันสุดท้ายของค่ายอาจารย์ได้ท้าทายให้ทุกคนยกมือรับเชื่อพระเยซู ตอนนั้นผมก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี ผมเห็นเพื่อนๆยกมือกันหมด เอาล่ะ! ยกมือด้วยและกัน ถ้าไม่ยกมือเดี๋ยวจะถูกมองว่าแปลก ผมจึงยกมือแบบมึนๆงงๆ แต่แล้วจากวันนั้นผมก็เริ่มเข้าใกล้พระเจ้าในแบบเด็กๆมากขึ้น มีวันหนึ่งผมทำเงินหายจำไม่ได้ว่าเป็นเงินจำนวนเท่าไหร่ แต่ก็อยากหาให้เจอ ผมค้นทั่วบ้าน ค้นนานมากจนเหนื่อยแล้ว ก็ยังหาไม่เจอ ผมก็เลยสงบลงและก้มลงอธิษฐาน และก็เริ่มหาใหม่ปรากฎว่า เจอครับ! ทำให้ผมเริ่มมีประสบการณ์กับพระเจ้ามากขึ้น ในช่วงผมขึ้นมัธยมปีที่ 1 ผมพบกับพี่ๆอนุชนของคริสตจักร พวกเขาได้เข้ามามีส่วนในคอมแพสชั่น เช่น นำกิจกรรม นมัสการ สอนเล่นดนตรี เล่นฟุตบอล ผมก็เริ่มสนิทกับพวกเขา ทำให้ผมเห็นถึงแบบอย่างที่ดี และเริ่มรู้สึกว่าการมาโบสถ์มันสนุกมาก ผมจึงย้ายจากการร่วมกิจกรรมวันเสาร์เป็นวันอาทิตย์แทน จากนั้นผมเริ่มรู้สึกว่า โบสถ์เหมือนครอบครัว ผมได้รับความอบอุ่นจากผู้ใหญ่และสมาชิก ผมชอบมาโบสถ์มาก เหมือนโบสถ์เป็นบ้านหลังที่สองของผม จากเด็กที่เกเร ชอบเที่ยว ชอบเล่นกับเพื่อนๆที่เกเร ทำให้ผมได้ใช้เวลาเหล่านั้นมาโบสถ์แทนครับ ผมก็เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ ได้มีพี่เลี้ยงฝ่ายจิตวิญญาณ ได้เรียนพระคัมภีร์ เฝ้าเดี่ยวอย่างสม่ำเสมอ ทำให้ผมได้รู้จักกับพระเจ้าจริงๆ ได้ตระหนักได้ว่า การมีชีวิตอยู่ คือการมีชีวิตอยู่เพื่อพระเจ้าจริงๆ  ผมได้เรียนรู้ที่จะรับใช้พระเจ้ามากขึ้นและมากขึ้นทุกวัน  พระเจ้าก็ทรงเพิ่มเติมให้ จากที่เป็นเด็กขี้อายมาก ไม่ค่อยกล้าแสดงออก ผมก็สามารถกล้าแสดงออก เช่น นำเกมส์ เพลงให้กับน้องๆคอมแพสชั่น ออกค่ายมิชชั่นในทุกๆปี มีส่วนร่วมในพันธกิจเกือบทุกอย่างของคริสตจักร จึงทำให้ผมมีทักษะ การกล้าแสดงออก และสามารถนำทักษะต่างๆมาใช้กับชีวิตในโรงเรียน เช่น การเป็นผู้นำ ฯลฯ เพราะพระเจ้าจริงๆ ผมจึงทำได้

   แต่ไม่ใช่ว่ามารู้จักพระเจ้าก็จะมีชีวิตที่ราบรื่นหรือสวยหรู ครอบครัวผมค่อนข้างลำบากมากจากที่เล่าในข้างต้น พี่ๆของผม และผมก็โตขึ้นเรื่อยๆ ก็จำเป็นต้องใช้เงินมากขึ้น เพื่อการศึกษา หรือค่าใช้จ่ายส่วนตัวของแต่ละคน แม่ก็ยังคงทำงานหนักต่อ พี่ๆและผมก็หาทางที่จะช่วยผ่อนหนักผ่อนเบาแม่บ้าง เราจึงต้องทำงานกันทุกคน ผมได้เป็นนักฟุตบอลโรงเรียน และได้ทุนการศึกษา ได้สวัสดิการของโรงเรียน ทำให้ไม่ต้องมีค่าใช้จ่ายในส่วนของการเรียนในช่วงชั้นมัธยมของผมเลย จนวันหนึ่งแม่สังเกตเห็นชีวิตของลูกๆ น่ารักเป็นเด็กดี วันๆก็ไปแต่โบสถ์ ไม่เกเร แม่ก็เลยตัดสินใจมาโบสถ์ดูบ้างครับ และผ่านไปไม่นาน ขอบคุณพระเจ้ามากครับ แม่ตัดสินใจรับเชื่อพระเจ้า จากนั้นผมก็โตขึ้นเรื่อยๆ จนจบมหาวิทยาลัย และมีอีกเรื่องที่ผมต้องขอบคุณพระเจ้า ผมเป็นคนเรียนไม่เก่ง ไม่ชอบอ่านหนังสือ ขีวิตมัธยมผมเรียนสายศิลป์ภาษา และพอเรียนจบมัธยม ก็ไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรต่อดี ผมชอบเล่นเกมส์มาก เอาล่ะ! ลองสมัครเลยละกัน คณะเทคโนโลยีสารสนเทศ ซึ่ง (รับสายวิทย์) แต่ผมลองยื่นใบสมัครไปดู ปรากฎว่าผมติดมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิตครับ และสามารถเรียนจนจบด้วยคะแนนไม่ได้สวยงามเท่าไหร่ เมื่อเรียนจบผมก็ได้เข้าทำงานกับบริษัทไอบีเอ็ม ขอบคุณพระเจ้ามากครับ

   ในช่วงที่ผมศึกษาอยู่ชั้นมหาวิทยาลัยปีที่ 4 เรือโลโกสโฮปได้เข้ามาที่ประเทศไทย  เดือนมีนาคม 2014 มีลูกเรือได้มาประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับพันธกิจของเรือ และได้เชิญชวนพี่น้องสมาชิกมีโอกาสไปเยี่ยมชมเรือ และเชิญชวนให้เป็นอาสาสมัครทำงานบนเรือในขณะเรือจอดอยู่ที่กรุงเทพฯ ประมาณ 3-4 อาทิตย์ ผมก็ไม่รอช้าครับ ผมก็ได้มีโอกาสทำงานบนเรือ ซึ่งในตอนนั้น ผมรู้สึกคำเดียวครับ ว้าว! ผมได้เห็น และได้สัมผัสกับอนุชน 400 คน จากทั่วทุกมุมโลกที่พวกเขาต้องจากบ้าน จากครอบครัว จากความสบาย กล้าออกมารับใช้พระเจ้า และเป็นพระพรให้กับพี่น้องทั่วโลก ได้ประสบการณ์การทำงานกับเพื่อนต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม และก็ได้เดินทางอีกด้วย ผมก็เริ่มคิดครับ ครั้งหนึ่งในชีวิต เราคงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้แน่นอน และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ได้รับใช้พระเจ้าด้วย จากนั้นเป็นต้นมา ผมก็มีภาระใจกับพันธกิจนี้ และได้เริ่มตั้งใจอธิษฐานกับพระเจ้าอย่างจริงจัง ว่าอยากจะถวายตัวรับใช้พระเจ้าบนเรือช่วงเวลาหนึ่งตอนเรียนจบมหาวิทยาลัยครับ และคำอธิษฐานของผมก็ยังคงอยู่เรื่อยมา ซึ่งก็ได้ผ่านมา 3-4 ปีแล้ว สุดท้ายคำอธิษฐานของผม ก็เป็นจริง ว้าว! ขอบคุณพระเจ้าครับ

ผมออกเดินทางไปกับเรือในวันที่ 1 กันยายน 2017 ขึ้นเรือ ณ ประเทศโดมินิกัน ทวีปอเมริกาใต้ วาระในการรับใช้บนเรือ 1 ปี ขอบคุณพระเจ้าครับ 🙂

   ขอบคุณพระเจ้าสำหรับเด็กตัวเล็กๆอย่างผม ถ้าผมไม่มีพระเจ้า ผมก็อาจจะเป็นเด็กแว๊นที่นั่งกินเหล้ามั่วสุมอยู่หน้าปากซอยบ้านผม หรืออาจจะติดยา มีครอบครัวเหมือนเพื่อนๆผม (เป็นเพื่อนในสมัยเด็กในชุมชนแถวบ้าน) จริงๆครับ ถ้าผมไม่มีพระเจ้า ก็คงไม่มีผมในทุกวันนี้แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมคือ ผมมีความสุขที่ได้รับใช้พระเจ้า ไม่ว่าจะเป็นทางใดทางหนึ่ง ทางที่เราถนัด หรือทางที่เราไม่ถนัด แต่ก็อยากรับใช้พระเจ้า การมีภาระใจให้กับพระเจ้าก่อนและไม่รอช้า! ลงมือทำเลย ผมเชื่อว่าเมื่อพระเจ้ามองมาที่ชีวิตเรา พระเจ้าคงจะยิ้ม และมีความสุขอย่างแน่นอนเลยล่ะครับ ขอบคุณครับ และขอพระเจ้าอวยพรครับ

ข่าว-บทความ ล่าสุด
แนะนำมูลนิธิฯ