วันที่ 17-21 ตุลาคม 2016
หลายคนคงเคยอยากจะใช้เวลาของตนเองในการเดินทางไปที่ใหม่ๆเพื่อเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ วัฒนธรรมใหม่ๆ, หรือเพิ่มสีสรรและเป็นรางวัลให้กับชีวิตของตนเอง ซึ่งแน่นอน นั้นเป็นสิ่งที่ดีต่อชีวิตที่จะทำให้มีพลังกลับไปในการดำเนินชีวิตต่อไป
แล้วถ้าหากการเดินทางนั้น จะเป็นอะไรที่มากกว่าแค่เดินทางไปที่ใหม่ๆหล่ะ? ถ้าหากการเดินทางนั้นจะเต็มด้วยความท้าทายมากมายที่ไม่สามารถล่วงรู้ได้ ถ้าหากการเดินทางนั้นจะทำให้ส่วนลึกของจิตใจเกิดความสุขทั้งแก่ตัวเราและคนที่เราจะพบเจอจนไม่อาจประเมิณได้ และถ้าหากการเดินทางนั้นจะทำให้เราได้แบ่งปันความรักของพระเยซูคริสต์เจ้าอีกหล่ะ การเดินทางนั้นจะน่าสนใจสักเท่าใด!!
เรื่องราวต่อไปนี้หวังเป็นอย่างยิ่งว่า เป็นสามารถเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายคนลองอธิษฐานและแสวงหาโอกาสที่จะออกไปสู่การเดินทางนั้น ที่เรามักเรียกว่า “มิชชั่นทริป” สักครั้งในชีวิต
ทีมของเรามีด้วยกันทั้งหมด 10 คนด้วยกัน เป็นนักศึกษาโครงการพัฒนาผู้ หรือ LDPและเจ้าหน้าที่LDPอีก1คน โดยสถานที่ที่เราจะมุ่งหน้าไปคือ เกาะช้าง จ.ระนอง กับการเรียนรู้การทำพันธกิจกับชนเผ่ามอแกน
จากเหนือสู่ใต้ เราใช้เวลา1วันเต็มๆ ดังนั้นเรื่องการวางแผนการเดินทางจะต้องศึกษาให้รอบคอบ ไม่อย่างนั้นอาจจะพลาดรถขบวนสำคัญได้
เรามาถึงที่จ.ระนองด้วยความปลอดภัย อ.สมศักดิ์ ขวัญแก้วและครอบครัว ผู้รับใช้ที่ทำพันธกิจกับชนเผ่ามอแกนมารับเราที่ขนส่งและหลังจากนั้นเมื่อถึงที่พัก ท่านก็ให้ความรู้ที่สำคัญกับเราในการเตรียมตัวสู่การทำพันธกิจกับเผ่ามอแกน
พวกเราต้องร่วมมือร่วมใจกันในการเตรียมงาน เตรียมอุปกรณ์ เตรียมเสบียงให้พร้อมที่จะออกเดินทางโดยเรือหาปลาพรุ่งนี้เช้า
เรือพร้อมคนขับมารอรับเราแต่เช้า และนั่นคือเสบียงสำหรับทีมงานทุกคน ไม่ใช่แค่นั้นนะ รวมทั้งเด็กๆที่เราจะเจอทั้งหมดตลอด 4วันอีกด้วย!!
เมื่อเด็กดอยอย่างเรา ขึ้นเรือหาปลาครั้งแรก ก็เกิดอาการไม่มั่นใจขึ้นมาซะแล้วสิ บอกเลยมันไม่ง่ายอย่างทิ่คิด!!
การเดินทางโดยเรือเล็กแบบนี้ จากฝั่งจ.ระนองถึงเกาะช้าง ใช้เวลาราวๆ3ชั่วโมง แถมตลอดทางต้องเจอคลื่นลม และฝนตก เพราะภาคใต้ช่วงนั้นเป็นฤดูฝน ซึ่งเรียกได้ว่าไม่มีวันไหนที่เราไม่เปียกกันเลยทีเดียว
และในที่สุด เราก็เห็นเกาะช้าง เป้าหมายที่เราอุตสาห์ดั้นด้นกันมาจนถึง รู้สึกดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก ปนๆกับเมาคลื่นจนแทบจะยืนไม่ไหว
เมื่อเราขึ้นฝั่ง ชาวบ้านเองที่ตั้งหน้าตั้งตารอการมาของพวกเรา ก็มาต้อบรับอย่างอบอุ่นและทุกคนก็รีบมาช่วยยกของที่เราเตรียมมากันอย่างขะมักเขม้น
ที่จริงแล้ว ชาวบ้านเผ่ามอแกนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เล็กๆของพื้นที่เกาะทั้งหมด ซึ่งบนเกาะแห่งนี้พื้นที่อื่นๆส่วนใหญ่ก็เป็นเขตของทหารเรือและเจ้าของกิจการรีสอร์ทโรงแรมกันหมดแล้ว
บนเกาะแห่งนี้มีคริสตจักรเล็กๆเพียงหนึ่งแห่งที่มิชชั่นนารีได้หางบประมาณมาซื้อที่และสร้างคริสตจักรขึ้นมา แต่ยังไม่มีผู้รับใช้ที่อยู่ประจำ ดังนั้นการมาของพวกเราจึงเป็นเหมือนสีสรร และสิ่งที่ชาวบ้านรอคอย เพราะทันทีเรามาถึง พวกเด็กๆก็รอเราอยู่ก่อนแล้ว
นี่คือพี่แนน (คุณณัฐชา ขวัญแก้ว)ผู้เป็นทั้งผู้ดูแลทีม, แม่ครัว และเป็นหนึ่งในผู้ดูแลพันธิกิจที่นี้ (เห็นไหมครับ ชาวบ้านดีใจมากแค่ไหนกับมาถึงของทีม)
เมื่อถึงเวลาทานข้าว นี้ถือได้ว่าเป็นเวลาอีกช่วงหนึ่งที่น่าประทับใจ เพราะว่าเด็กๆที่นี้ไม่ได้ร่ำรวย อาหารที่พวกเขาได้กินนั้นจะไม่ค่อยหลากหลาย แม้มีปลาทะเล(ซึ่งไม่ใช่ว่าจะได้ทุกครั้ง) แต่กลับไม่มีผักหรือผลไม้แบบทางภาคเหนือ
เลยได้ข้อคิดอย่างแรกว่า สิ่งที่เราได้รับจนชิน เรามักจะไม่ค่อยรู้สึกว่ามันมีคุณค่า จนกระทั้งเราเห็นว่าคนที่เขาไม่เคยได้รับมันเลย อยากได้สิ่งที่เรามีขนาดไหน และมากกว่านั้นเด็กๆบางคนจะเอาชามมาสองใบ ไม่ใช่ว่าเขาเหล่านั้นกินไม่อิ่ม หรือ อยากได้อาหารเพื่อตนเองมากๆ แต่เป็นเพราะเขาจะนำอาหารส่วนนี้ วิ่งไปให้ พ่อแม่ หรือปู่ย่าตายาย ที่อยู่ที่บ้านและไม่มีอะไรจะกินนั้นเอง
ตลอดเวลาที่พวกเราอยู่บนเกาะแห่งนี้กับพี่น้องเผ่ามอแกน เราได้ทำหลายสิ่งให้กับพวกเขา เช่นการสอน ในวิชาต่างๆแก่เด็กๆ เช่น ภาษาอังกฤษ, ภาษาไทย, ศิลปะ และวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นหมวดวิชาที่น่าเบื่อสำหรับบางคนแต่สำหรับเด็กที่ขาดโอกาส สิ่งเหล่านี้ช่างน่าสนใจจริงๆ
เราได้ นำกิจกรรมที่สร้างความสนุกและสร้างความสัมพันธ์
(เพราะเราเชื่อว่าพระเจ้าทรงสร้างมนุษย์ทุกคน ทุกชาติพันธ์ในรักกัน ไม่ใช่เป็นศัตรูกัน)
เราสอนงานประดิษฐ์, ความรู้เกี่ยวกับการออมเงิน, คุณค่าในตนเอง ความฝัน และเรื่องราวแห่งความเชื่อในพระเจ้า เป็นความรู้พื้นฐานที่หลายคนคงรู้มามากต่อมากแล้ว เพียงแต่จะมีสักกี่คนที่ได้ลองเอาไปใช้เพื่อสร้างประโยชน์และคุณค่าให้กับใครสักคนจริงๆ
ไม่มีชั่วโมงไหนที่เด็กๆที่นี้ไม่สนใจ หรือไม่เข้าร่วม และผู้ใหญ่ที่หมู่บ้านก็เช่นกัน หากเขาว่างจากการทำงานพวกเขาก็ยินดีที่จะมาร่วมกิจกรรมกับเรา
หมายเหตุ : เวลากลางคืนของที่นี้จะมีไฟฟ้าใช้แค่ช่วง6โมงเย็นถึง 4ทุ่มเท่านั้น
เวลาที่เรารู้สึกว่า ตนเองไม่มีค่า หรือความสามารถ ผมอยากจะอยากว่าไม่จริง พระเจ้าทรงประทานคุณค่าที่แท้จริงให้กับเรา และโอกาสต่างๆที่จะพัฒนาตนเอง เพื่ออาณาจักรของพระเจ้าและการช่วยเหลือคนอื่นแล้ว แม้ว่าในสถาบันการศึกษา เราอาจจะไม่เรียนเก่งจนเป็นที่หนึ่งของชั้น แต่หากเรามีหัวใจเพื่อพระเจ้าและคิดถึงผู้อื่น มีความสามารถที่เรามีที่ดูเหมือนเพียงเล็กน้อยพระเจ้าจะขยายให้เกิดผล เหมือนการอัศจจรย์ “ขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัว” นั้น
นอกจากนั้นเราได้ออกไปเยี่ยมเยียนตาบบ้านของชาวบ้าน เพื่อเรียนรู้สภาพชีวิต และอธิษฐานเผื่อ ซึ่งทำให้เราเข้าใจสภาพความเป็นอยู่ที่นี้มากขึ้นจริงๆ ปัญหาหนึ่งที่เห็นชัดเจนคือเรื่องของสุขภาพซึ่งชาวบ้านยังขาดความเข้าใจขั้นพื้นฐานในการดูแลตนเอง และหลายครั้งเมื่อเจ็บปวดก็มักจะถูกปฏิบัติไม่ดีจากทางเจ้าหน้าที่พยาบาล เพราะขาดความรู้และเงิน ซึ่งภาพที่เห็นเรื่องราวที่ได้ยินก็เป็นแรงผลักดันให้ทีมของเราอยากจะพัฒนาตนเองให้มากขึ้นเพื่อเราจะสามารถเป็นประโยชน์ต่อผู้คนได้มากขึ้นอีกด้วย
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ นี้คือรูปภาพกลุ่มก่อนที่เราจะแยกย้ายเดินทางกลับซึ่งเด็กๆถามว่า “พรุ่งนี้จะมีอีกไหม” ทีมเราก็ตอบได้เพียงว่า “ต้องเดินทางกลับแล้ว” เด็กที่ถามเราทำหน้าเศร้า แล้วเดินกลับไป พร้อมพูดว่า “แบบนี้ก็ไม่สนุกแล้วสิ”
จริงๆแล้วยังมีเรื่องราวและภาพความประทับใจของผู้คนและความสวยงามของธรรมชาติที่พระเจ้าทรงสร้างอีกมากมายที่ไม่อาจจะบรรยายได้หมด แต่อย่างน้อยผมหวังใจอย่างยิ่งว่าเรื่องราวนี้จะสามารถหนุนจิตชูใจและสร้างบันดาลใจเล็กๆให้กับใครหลายคนที่ไม่มั่นใจในคุณค่าของตนเองให้เห็นว่าสิ่งเล็กน้อยที่เรามีสามารถเกิดผลได้ถ้าให้ทั้งหมดกับพระเจ้า และความหมายของชีวิตที่แท้จริงอาจจะไม่ได้อยู่ที่มีความสำเร็จแค่ไหน แต่เราสามารถนึกถึงผู้อื่นได้มากแค่ไหน
ขอพระเจ้าทรงโปรดอวยพระพรทุกท่านให้เรียนรู้น้ำพระทัยพระเจ้าและเกิดผลเป็นที่ถวายเกียรติแด่พระเจ้าต่อไป
ภานุพงศ์ ชุติมาพงศ์รัตน์