เราดีที่มีพระเจ้า

แบ่งปันเรื่องราว โดย “วิว”

เราเข้ามาเรียนในโครงการตั้งแต่อายุ 7 ปี  วันแรกที่เข้ามาเรียนในโครงการพัฒนาเด็กคริสตจักรเมืองฮอดยังจำได้เลยว่าตอนนั้นตัวเองร้องไห้ ในใจคิดเพียงแค่ว่าอยากกลับบ้าน อยากดูการ์ตูน อยากอยู่กับแม่ ในทุกๆวันเสาร์ที่ต้องมาเรียนที่โครงการเราก็จะหาทุกกลวิธีไปคุยกับแม่เพื่อที่จะไม่ได้ไปโครงการ จนเวลาผ่านไปทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มลงตัว เราโตขึ้น เรามีเพื่อนในโครงการที่อยู่กันคนละโรงเรียนเพิ่มขึ้น และที่สำคัญเราได้เรียนรู้เรื่องราวของพระเจ้ามากขึ้น การไปเรียนที่โครงการทุกๆวันเสาร์มันจึงไม่ใช่เรื่องน่าเบื่ออีกต่อไป เชื่อไหมว่าในเวลานั้นเราคิดเพียงแค่ว่าการไปโครงการคือการไปเรียนพิเศษ ทั้งที่จริงๆแล้วตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในโครงการด้วยน้ำตาจนถึงวันที่มาโครงการด้วยความสมัครใจ เรากำลังได้รับการพัฒนาไปอย่างไม่รู้ตัว

เราได้รับการพัฒนาทั้งทางด้านร่างกาย สติปัญญา และจิตวิญญาณ ทุกเช้าจะมีการนัสการก่อนที่จะแยกย้ายกันไป หลังจากนั้นพวกเราก็จะได้เรียนในหลายๆวิชา อย่างเช่นในวัยประถม ช่วงเช้าจะได้เรียนวิชาคณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ และศิลปะ ซึ่งเราถือว่ามันเป็นการเรียนพิเศษเพิ่มเติม ในวัยมัธยมก็เปลี่ยนจากที่นั่งเรียนรายวิชาหันมาเข้าชมรมต่างๆที่มีให้เลือกเข้ามากมาย ในแต่ละเทอมเราได้เข้าทั้งชมรมทอผ้า ชมรมทำอาหาร  และชมรมที่ตอบโจทย์ชีวิตของเราเองได้ดีที่สุดอย่างชมรมมีเดีย ที่โครงการไม่ได้มีชมรมเพียงแค่นี้ยังมีชมรมช่างไฟ และช่างยนต์ เพื่อเป็นการต่อยอดความรู้ความสามารถให้กับคนที่สนใจในด้านนั้นๆ

ในช่วงเวลาพักเที่ยงของแต่ละวัยก็จะแตกต่างกันออกไป ในช่วงประถมเราจะใช้เวลาพักเที่ยงไปกับการเล่นกับเพื่อนที่สนามเด็กเล่น  สนามเด็กเล่นที่ไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็สนุกสุดๆ บางอาทิตย์ก็ซื้อขนมและเข้าไปนั่งดูหนังดูการ์ตูนที่พี่ๆเจ้าหน้าที่เขามาเปิดไว้ให้ในห้องประชุม พอมาอยู่ในช่วงมัธยม เราก็เปลี่ยนสถานะจากคนนั่งดูมาเป็นคนที่เปิดหนังหรือการ์ตูนให้น้องๆดู จากที่เคยเล่นกันที่สนามเด็กเล่น ก็เปลี่ยนมาเปลี่ยนหาสถานที่เงียบๆมานั่งคุยกับเพื่อนหรือพี่เจ้าหน้าที่ ถึงแม้ว่าการใช้เวลาในช่วงพักเที่ยงของแต่ละวัยจะแตกต่างกันไป แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ยังคงเหมือนเดิม คือการเรียนในช่วงบ่าย  ในทุกๆบ่ายเราทุกคนก็จะได้เรียนคริสเตียนศึกษากัน ซึ่งการเรียนคริสเตียนศึกษาจะมีการแบ่งเป็นระดับชั้นและคนที่สอนเราก็คือพี่ๆเจ้าหน้าที่ เราคิดว่าการที่เราได้เรียนคริสเตียนศึกษานี่แหละมันทำให้เราได้รู้จักและได้เห็นพระคุณความรักอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้าผ่านทางบุคคลในพระคัมภีร์ ในช่วงที่ยังเป็นเด็ก พี่ๆเจ้าหน้าที่จะสอนเราร้องเพลง ท่องพระคัมภีร์ และเล่าเรื่องราวต่างๆในพระคัมภีร์ให้เราฟัง พอโตขึ้นมาก็เป็นการให้เราพูดคุยแลกเปลี่ยน หนุนใจกัน ในเรื่องที่ยกมาเป็นประเด็นในครั้งนั้นๆ

จากเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้เลยว่าชีวิตของตัวเองชอบอะไร ไม่มีความสามารถพิเศษ เรียนไม่เก่ง  ไม่มีความพิเศษใดๆ แต่ในสายตาของพระเจ้าแล้วกลับกลายเป็นคนที่พิเศษมากๆสำหรับพระเจ้า เหมือนกับที่พี่ๆในโครงการคอยบอกกับเรามาตลอดว่า “ทุกคนคือคนพิเศษของพระเจ้า

เราเพิ่งจะมารู้ตัวว่าตัวเองได้รับการพัฒนาและพร้อมที่จะพัฒนาตัวเองเมื่อตอนอายุ 14 ปี ในตอนนั้นเราตัดสินใจเข้าค่าย153 คือค่ายของการเตรียมตัวเป็นผู้นำ จากการเข้าร่วมค่ายในครั้งนี้ทำให้เรามีความกล้าแสดงออกมากขึ้นทั้งที่แต่ก่อนเราเป็นคนขี้อายมาก ไม่มีใครคิดหรอกว่าเด็กที่ไม่เคยมีความมั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าแม้แต่ที่จะยืนหัวแถว จะเป็นคนๆเดียวกันกับที่เข้าร่วมการแข่งขันการโต้วาที แข่งขันอัจฉริยภาพทางภาษา ที่ต้องพูดต่อหน้าคนเป็นร้อยๆทั้งในระดับโรงเรียน ระดับเขต และในระดับภาค

และในการพัฒนาตัวเองครั้งนี้แหละมันส่งผลให้เราพบอะไรบางอย่างในตัวเอง คุณเชื่อไหมว่าบางครั้งเราก็ไม่รู้หรอกว่าในตัวของเรามันมีอะไรดี จนกว่าจะมีคนมาขุดมันออกมา ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นเราน่าจะอายุประมาณ 15-16 ปี คลัสเตอร์ฮอด-อมก๋อยได้จัดกิจกรรมเวทีคนเก่ง  ผู้จัดการโครงการ “พี่เปี๊ยก” ได้ชวนให้เราลองทำสื่อรณรงค์ต่อต้าน การคอรัปชั่นเพื่อส่งเข้าประกวดในกิจกรรมนี้ เราก็เลยลองทำแล้วส่งเข้าประกวดในตอนนั้นเรากับเพื่อนเลือกที่จะทำสื่อออกมาในรูปเบบของวิดีโอ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าวิดีโอได้ไหมเพราะมันเป็นเพียงแค่ภาพสไลด์แล้วมีตัวหนังสือขึ้นมา และเพียงแค่ภาพสไลด์นี่แหละมันทำให้เราได้รับรางวัลชนะเลิศมาแบบงงๆ ตอนนั้นมันเป็นทางแยกระหว่าง “ไปทางด้านนี้ต่อ หรือ แค่จะหยุดลงแค่การทำสื่อตัวนี้ตัวเดียว” เพื่อนที่อยู่ทีมเดียวกับเราเขาตัดสินใจที่จะหยุดแค่นี้ แต่เราเลือกทางที่จะทำต่อ ยอมรับเลยว่าตอนนั้นเราเองก็ยังไม่รู้จะทำได้ดีไหม เราแค่อยากหางานอดิเรกทำและอีกอย่างเวลาต้องกรอกแบบสอบถามช่องความสามารถพิเศษนอกจากเราจะเขียนว่าสามารถเล่นคาริเนตและแซกโซโฟนได้ (เพราะเราเป็นวงโยธวาทิตของโรงเรียน) อย่างน้อยก็น่าจะมีข้อสองต่อลงมาว่าสามารถตัดต่อวิดีโอได้  ตอนนั้นคิดไว้เพียงแค่นี้จริงๆ

หลังจากนั้นก็ลองทำสื่อเล่นๆมาจนได้ตั้งชมรมทีมมีเดียที่โครงการ และมีคนมาเข้าร่วมชมรมประมาณ4-5คน จากที่ทำเป็นเพียงแค่ภาพสไลด์ก็ได้ลองจับภาพเคลื่อนไหวต่างๆมาแทรกดู จากที่ทำเป็นเพียงแค่อยู่หลังกล้องก็ต้องลองมาอยู่หน้ากล้องเพื่อเป็นพิธีกรดำเนินเรื่องในครั้งนั้นๆ  จากที่ทั้งชมรมกุลีกุจอจับๆถูๆกล้องกันมานาน ทางโครงการได้หาผู้เชี่ยวชาญมาทำเวิร์คช็อปให้ ตอนนั้นได้เรียนทั้งการถ่ายรูปและการทำโปรดักชั่น หลังจากนั้นเราก็รู้แล้วแหละ ว่าตัวเองชอบสิ่งนี้จริงๆ สิ่งที่เราทำอยู่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นเพียงแค่ความสามารถพิเศษที่จะเอาไว้ตอบแบบสัมภาษณ์ แต่มันคือเส้นทางที่เราจะเลือกเดินไปกับมัน เส้นทางที่เรามองแล้วว่าเราสามารถอยู่กับมันนานๆได้โดยไม่เบื่อ

ทำไมเราถึงใช้คำว่า “เส้นทางที่เราจะเดินไปกับมัน” เพราะตอนนี้เรากำลังเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะนิเทศศาสตร์ คณะที่จะทำให้เราได้อยู่กับสิ่งที่เราตลอดทั้งสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัย เรามีโอกาสที่ได้รับทุนการศึกษาจากคอมแพสชั่นในการเรียนคณะนี้ ที่มหาวิทยาลัยนี้ ได้เรียนวิชาทางด้านการสื่อสารมากมายทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง เราขอบคุณพระเจ้ามาก การที่เราได้อยู่กับสิ่งที่เราชอบ ได้อยู่กับกลุ่มคนที่รักในสิ่งเดียวกันมันทำให้เรายิ่งมีไฟและเรียนรู้อะไรเพิ่มมากขึ้น

วิชาวารสารศาสตร์ และวิชาการเขียนบทความ ก็เป็นวิชาที่เราชอบมากพอๆกัน เราชอบที่จะอ่าน และชอบที่จะเขียน สาเหตุที่เราชอบวิชานี้ก็เป็นเพราะจากการถ่ายรูปนั่นแหละ บางครั้งรูปของเราก็อยากจะให้มีแคปชั่นที่สวยๆ มีเรื่องราวที่ชวนให้ทุกคนคิดตาม จุดเล็กๆตรงนี้แหละ ที่ทำให้เรามองเห็นว่า เออจริงๆแล้วการเขียนก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เราชอบนะ ตอนนี้เราก็ยังไม่รู้หรอกว่าพระเจ้ากำลังจะส่งให้เราไปสุดๆในทางด้านไหน แต่เราเชื่อว่าแผนการของพระเจ้ามันเป็นอะไรที่ดีที่สุดเสมอ สักวันพระเจ้าต้องใช้ให้เราทำในสิ่งที่เหมาะสมกับเรา

อ่านมาจนถึงตรงนี้แล้วทุกคนคงคิดว่าบทความนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากการที่เรากำลังอวดตัวเอง ใช่เรากำลังอวดตัวเองอยู่ เรากำลังจะอวดว่าการที่เราได้มาเป็นเด็กในโครงการ การที่ได้มารู้จักกับคอมแพสชั่นมันทำให้ชีวิตเราเป็นยังไง และที่สำคัญเรากำลังอวดว่าการที่เราได้รับพระคุณความรักของพระเจ้ามันดีสำหรับขนาดไหน

เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตในทางข้างหน้าของเราจะเป็นยังไง คิดว่าก็คงเหมือนเส้นกราฟของตลาดหุ้นที่จะต้องมีขึ้นมีลง มีจุดสูงสุด มีจุดต่ำสุด เพียงแต่ว่าตอนนี้เส้นกราฟของเรามันยังคงที่อยู่ข้างบนยังไม่ลงมา เราก็เลยขอเป็นพยานให้กับคุณก่อนละกัน แต่ที่แน่ๆเรารู้ว่าตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้และวันต่อๆไป เราเป็นคนที่มีดี “เราดีที่เรามีพระเจ้า”

ข่าว-บทความ ล่าสุด
แนะนำมูลนิธิฯ